فصل 1: مقدمه‌ای بر بیمه عمر و درمان بلند مدت (ریاضیات بیم‌سنجی برای خطرات احتمالی زندگی)

خلاصه

در این فصل، زمینه ریاضیات فصل‌های بعدی را با توصیف برخی از پیش‌زمینه‌های حرفه‌ی بیم‌سنجی مدرن، که مربوط به پرداخت‌های احتمالی طولانی‌مدت است، ارائه می‌کنیم. ما انواع عمده محصولات بیمه عمر را که در بازارهای بیمه توسعه یافته فروخته می شوند، شرح می دهیم و در مورد چگونگی تکامل این محصولات در گذشته اخیر بحث می کنیم. ما همچنین بیمه بلندمدتی را در نظر می گیریم که به وضعیت سلامتی زندگی بیمه شده بستگی دارد نه صرفاً بقا یا فوت. در نهایت، برخی از طرح های رایج بازنشستگی را شرح می‌دهیم.

ما نمونه‌هایی از سوالات بیم‌سنجی مربوط به مدیریت ریسک این قراردادها را ارائه می‌دهیم. نحوه پاسخگویی به اینگونه سؤالات و حل مسائل حاصله موضوع فصول بعدی است.

پیشینه

اولین بیم‌سنجان توسط شرکت‌های بیمه عمر در اوایل قرن هجدهم به کار گرفته شدند تا مبنایی علمی برای مدیریت دارایی‌ها و بدهی‌های شرکت‌ها فراهم کنند. بدهی‌ها به تعداد فوتی که هر سال در بین بیمه شده در قید حیات رخ می دهد، بستگی دارد. مدل‌ سازی مرگ‌ ومیر به موضوعی مورد علاقه تجاری و علمی عمومی تبدیل شد و بسیاری از دانشمندان و ریاضی‌دانان مهم را به مسائل اکچوئری جذب کرد، در نتیجه بسیاری از کارهای اولیه در زمینه احتمالات با توسعه راه‌حل‌هایی برای مشکلات بیم‌سنجی مرتبط بود.

اولین بیمه نامه‌های عمر قراردادهای سالانه بودند. خریدار مبلغی به نام حق بیمه را به بیمه‌گر می‌پرداخت و فردی را معرفی می‌کرد که زندگی او تحت قرارداد بیمه شده بود. فرد بیمه شده ممکن است خریدار باشد، اما می تواند شخص ثالث نیز باشد. اگر فرد بیمه شده در طول سالی که قرارداد لازم الاجرا بود فوت می کرد، بیمه گر مبلغی مقطوع از پیش تعیین شده یعنی مبلغ بیمه شده را به بیمه گذار یا دارایی وی پرداخت می‌کرد. هر سال با افزایش احتمال مرگ، حق بیمه افزایش می‌یابد. اگر در تاریخ تمدید، فرد بیمه شده به شدت بیمار شود، ممکن است بیمه نامه تمدید نشود، در این صورت در فوت بعدی فرد بیمه شده هیچ مزایای پرداخت نمی‌شود. در تعداد زیادی از قراردادها، درآمد حق بیمه هر سال باید تقریباً با نتیجه خسارت مطابقت داشته باشد. این روش تطبیق درآمد و خروجی سالانه، بدون هیچ تلاشی برای هموارسازی یا متعادل کردن حق بیمه در طول سال‌ها، ارزیابی گرایی نامیده می‌شود. این روش هنوز هم برای بیمه عمر گروهی استفاده می‌شود، جایی که کارفرما به صورت سالیانه پوشش بیمه عمر را برای کارکنان خود خریداری می‌کند.

توسعه بنیادی در اواخر قرن هجدهم، قرارداد حق بیمه ثابت بود. مشکل ارزیابی‌گرایی این بود که افزایش سالانه حق بیمه، بیمه‌شدگان را از تمدید قرارداد خود منصرف کرد. سیاست حق بیمه ثابت به بیمه‌گذار این امکان را می‌دهد که حق بیمه معمولی، که شاید به صورت هفتگی، ماهانه یا سالانه قابل پرداخت باشد را برای مدت قرارداد ثابت در نظر بگیرد. این مورد در بین بیمه‌گذاران محبوب‌تر بود، زیرا در زمان نیاز قیمت‌گذاری نمی‌شدند. برای بیمه‌گر، بستن قرارداد طولانی‌تر احتمال بیشتری برای پرداخت حق بیمه برای مدت طولانی‌تر از سوی بیمه‌گذار بود. با این حال، یک مشکل برای بیمه‌گر این بود که قراردادهای طولانی‌تر برای مدل‌سازی پیچیده‌تر بودند و ریسک مالی بیشتری را ارائه می‌کردند. برای این قراردادها، تکنیک‌های بیم‌سنجی باید فراتر از مدل‌سازی سال به سال احتمال مرگ و میر توسعه می‌یافتند. به ویژه، الحاق ملاحظات مالی در مدل سازی درآمد و مخارج ضروری شد. در یک قرارداد یک ساله، ارزش زمانی پول یک جنبه مهم نیست. ولی طی یک قرارداد 30 ساله، به بخش بسیار مهمی از مدل‌سازی و مدیریت ریسک تبدیل می‌شود.

یکی دیگر از تحولات بیمه عمر در قرن نوزدهم مفهوم نفع بیمه‌پذیر بود. این یک الزام در قانون بود که شخصی که قرارداد پرداخت حق بیمه عمر را دارد باید در صورت فوت بیمه شده با ضرر مالی روبرو شود – پرداخت بیمه نباید باعث شود که ذینفع از نظر مالی وضعیت بهتری نسبت به زمانی که زندگی بیمه شده فوت نکرده باشد، داشته باشد. شرط نفع بیمه‌پذیر به این عمل پایان داد که در آن افراد افراد (اغلب شخصیت های عمومی) را که هیچ ارتباطی با خریدار نداشتند، به عنوان نوعی قمار بیمه می کردند. همچنین مهمتر از همه، انگیزه بیمه گذار برای تسریع در مرگ زندگی بیمه شده را از بین برد. از آن پس، بیمه‌نامه‌ها توسط فرد بیمه‌شده خریداری شد، و در ادامه این کتاب از این قرارداد استفاده می‌کنیم که بیمه‌گذار که حق بیمه را پرداخت می‌کند، فرد بیمه‌شده نیز هست، که بقا یا فوت او باعث پرداخت مبلغ بیمه‌شده تحت شرایط قرارداد می‌شود.

اولین مطالعات مرگ و میر شامل جداول زندگی ساخته شده توسط جان گرانت و ادموند هالی است. جدول زندگی یک مدل بقا را با مشخص کردن نسبت افرادی که انتظار می‌رود در هر سنی زنده بمانند، خلاصه می‌کند. با استفاده از داده‌های مرگ و میر لندن از اوایل قرن هفدهم، گرانت پیشنهاد کرد، برای مثال، هر فرد جدید احتمال 40٪ زنده ماندن تا سن 16 سالگی و احتمال 1٪ زنده ماندن تا سن 76 سالگی را دارد. ادموند هالی، معروف به خاطر محاسبات نجومی، از داده های مرگ و میر از شهر برسلاو در اواخر قرن هفدهم به عنوان مبنای جدول زندگی‌اش استفاده کرد، جدولی که مانند گرانت، با پیشنهاد میانگین نسبت (“میانه” در عبارت هالی) از بازماندگان در هر سنی به تعداد دلخواه افراد ساخته شد. هالی کار را دو قدم جلوتر برد. ابتدا، او از جدول برای استنباط در مورد احتمال بقای مشروط در سنین میانی استفاده کرد. یعنی با توجه به احتمال زنده ماندن یک فرد تازه بدنیا آمده در هر سن بعدی، می‌توان این احتمال را استنباط کرد که یک فرد مثلاً 20 ساله تا هر سن بعدی زنده بماند، با استفاده از شرطی که یک فرد در سن صفر تا سن 20 سالگی زنده بماند. دومین نوآوری عمده این بود که هالی داده‌های مرگ و میر را با فرضی در مورد نرخ بهره ترکیب کرد تا ارزش سالیانه تمام عمر را در سنین مختلف پیدا کند. مستمری مادام العمر قراردادی است که مبلغی را در فواصل زمانی معین پرداخت می‌کند، در حالی که فرد مذکور (مستمری‌بگیر) هنوز زنده است. محاسبات در مقاله هالی شباهت قابل توجهی به برخی از کارهایی دارد که هنوز توسط بیمسنجان در بازنشستگی و بیمه عمر استفاده می شود.

این کتاب به سنت ترکیب مدل‌های مرگ‌ومیر با مدل‌های مالی ادامه می‌دهد تا چارچوبی برای قیمت‌گذاری و مدیریت ریسک قراردادهای بلندمدت در بیمه عمر و سلامت ایجاد کند. همچنین بسیاری از تکنیک‌های مشابه در ریاضیات مستمری نیز مرتبط هستند. با این حال، از اولین قراردادهای بلندمدت در اواخر قرن هجدهم، تغییرات زیادی رخ داده است.

ما معمولاً از اصطلاح بیمه برای اشاره به قراردادی استفاده می‌کنیم که به موجب آن مزایا به صورت یکجا پرداخت می شود، چه در صورت فوت بیمه گذار و چه در صورت بقا تا سررسید از پیش تعیین شده. (در انگلستان استفاده از اصطلاح assurance برای قراردادهای بیمه‌ای که شامل زندگی می شود، و ‘insurance’ برای قراردادهای مربوط اموال استفاده می‌شود.) سالواره مزایا به شکل یک سری پرداخت‌های منظم است که معمولاً مشروط به بقای بیمه گذاراست.

قراردادهای بیمه عمر سنتی

مقدمه

سه شکل سنتی بیمه عمر عبارتند از بیمه عمر زمانی، بیمه تمام عمر و بیمه عمر و پس انداز. این بیمه نامه‌ها تا دهه 1980 بر بازارهای بیمه تسلط داشتند و امروزه در برخی کشورها همچنان محبوب هستند. با این حال، طراحی بیمه عمر در چند دهه گذشته به طور قابل توجهی گسترش یافته است. در این بخش ویژگی‌های بیمه نامه‌های عمر سنتی را شرح می‌دهیم. در بخش بعدی پیشرفت‌های مدرن تر را بررسی می کنیم.

بیمه عمر زمانی

بیمه زمانی (یا موقت) در صورت فوت بیمه گذار، سود یکجا را پرداخت می کند، مشروط بر اینکه فوت قبل از پایان مدت مشخص شده رخ دهد. شرایط قرارداد معمولی از 10 تا 30 سال متغیر است.

حق بیمه برای بیمه زمانی معمولاً نسبت به مبلغ بیمه شده بسیار ناچیز است، زیرا بیمه‌گر باید تنها در بخش کوچکی از بیمه نامه های صادر شده، مزایای فوت را بپردازد. اگر بیمه‌گزاری که 40 سال سن دارد، بیمه مدت 10 ساله بخرد، احتمال اینکه بیمه‌گر هرگونه غرامت فوت را در بیمه‌نامه پرداخت کند (که فقط احتمال فوت قبل از 50 سالگی است) ممکن است حدود 2٪ باشد. بنابراین، حدود 98٪ از چنین بیمه نامه‌هایی بدون پرداخت مزایای فوت منقضی می‌شوند، و حق بیمه‌های این قراردادها، 2٪ مزایایی را که برای آن مزایای فوت باید پرداخت شود را پرداخت می‌کند.

یک بیمه گزار بیمه زمانی ممکن است تصمیم بگیرد که بیمه نامه خود را فسخ کند، به این معنی که بیمه گزار پرداخت حق بیمه را متوقف می‌کند. در این صورت پوشش بیمه‌ای آن نیز قطع می‌شود و دیگر هیچ گونه پرداختی از سوی بیمه‌گزار یا بیمه‌گر نخواهد بود.

هدف اصلی بیمه زمانی حمایت از خانواده است. با هزینه ماهانه نسبتاً کم، بیمه زمانی میتواند از همسر و فرزندان بیمه گزار در برابر مشکلات مالی در صورت فوت بیمه گزار محافظت کند.

یکی دیگر از کاربردهای بیمه زمانی، محافظت از کسب و کارها در برابر زیان های ناشی از مرگ کارکنان کلیدی است. در این حالت شرکت حق بیمه را پرداخت می‌کند و در صورت فوت بیمه شده در طول مدت، مبلغ بیمه را دریافت می‌کند. کسب و کار باید نفع بیمه‌پذیر را نشان دهد. این نوع بیمه قبلاً بیمه افراد کلیدی نامیده می شد، اما اکنون بیشتر بیمه عمر متعلق به شرکت (Company Owned Life Insurance) COLI نامیده می شود.

اکثر بیمه نامه‌های زمانی یک مبلغ بیمه را ارائه می‌دهند که توسط حق بیمه‌های ماهانه یا سالانه تأمین می‌شود. یک نوع بیمه زمانی کاهشی است که در آن سود مزایای فوت در طول مدت بیمه نامه کاهش می‌یابد. بیمه زمانی کاهشی ممکن است همراه با وام مسکن استفاده شود؛ اگر بیمه‌گزار فوت کند، باقیمانده وام از محل درآمد بیمه‌ زمانی پرداخت می‌شود و خانواده بیمه‌گزار را از مشکل، هزینه و ناراحتی احتمالی ناشی از تلاش برای پرداخت وام پس از فوت بیمه‌گزار مصون می‌دارد. مزایای فوت تحت این بیمه نامه می‌تواند مطابق با باقیمانده وام مسکن در هر سال قرارداد تنظیم شود.

بیمه زمانی قابل تمدید به بیمه‌گزار این امکان را می‌دهد که در پایان دوره اصلی، بدون ارائه مدرک بیشتر از وضعیت سلامت بیمه‌گزار، تا سن حداکثر، بیمه‌نامه را تمدید کند. به عنوان مثال، اگر سن حداکثر 85 سال باشد، بیمه‌ شده‌ای که در سن 45 سالگی بیمه نامه 20 ساله قابل تمدید خریداری می‌کند، می‌تواند این بیمه‌نامه را در سن 65 سالگی برای 20 سال دیگر تمدید کند. حق بیمه قرارداد تمدید شده بیشتر ازقرارداد اولیه خواهد بود، زیرا احتمال پرداخت غرامت فوت افزایش می‌یابد، اما بیمه پذیری تضمین شده است، به این معنی که تمدید به هیچ وجه به وضعیت سلامت بیمه گزار در آن زمان بستگی ندارد. در بیمه زمانی قابل تمدید سالانه، هر قرارداد فردی فقط یک سال دارد.

بیمه زمانی قابل تبدیل به بیمه‌گزار این امکان را می‌دهد که در پایان دوره اصلی، به یک بیمه تمام عمر تبدیل شود و یا به بیمه‌نامه زمانی قابل تمدید، در پایان اولین یا دومین تمدید تبدیل شود. حق بیمه برای قرارداد جدید بیمه تمام عمر، بسته به سن در زمان تبدیل مجدداً محاسبه می‌شود. تبدیل به شواهدی از وضعیت سلامت بیمه‌گزاردرهنگام تبدیل بستگی ندارد، اما ممکن است حداکثر سنی وجود داشته باشد که در آن تبدیل مجاز باشد (معمولاً حدود ۷۵ سالگی).

بیمه تمام عمر

بیمه تمام عمر یا دائمی در صورت فوت بیمه گزار هر زمان که اتفاق بیفتد مزایا یکجا پرداخت می‌کند. برای قراردادهای حق بیمه معمولی، حق بیمه اغلب فقط تا سن حداکثر، معمولاً 80 تا 90 سال قابل پرداخت است. هدف بیمه تمام عمر این است که باید هر زمان بیمه‌گزار فوت کند، غرامت فوت را پرداخت کند و اگر بیمه‌نامه‌ها در سنین بالاتر از طریق عدم پرداخت حق بیمه، چه به دلیل فشار مالی و چه به دلیل کاهش توانایی بیمه‌گزار برای اداره امور خود در سنین بالاتر، فسخ شود، این هدف را برآورده نمی‌کند.

به طور کلی، بیمه تمام عمر نسبت به مزایای فوت به طور قابل توجهی گرانتر از بیمه زمانی خواهد بود، زیرا احتمال پرداخت غرامت فوت (بدون در نظرگرفتن فسخ) 100٪ است.

به طور سنتی، اگر یک بیمه‌گزار تمام عمر تصمیم بگیرد که بیمه‌نامه را پس از یک دوره اولیه متوقف کند، واجد شرایط دریافت ارزش نقدی یا ارزش بازخرید می‌شود که نشان‌ دهنده سرمایه‌گذاری حق بیمه انباشته است. در سالهای اولیه یک قرارداد تمام عمر، ارزش نقدی بسیار پایین است. در سال‌های بعد، ممکن است قابل توجه باشند، اگرچه معمولاً بسیار کمتر از مبلغ بیمه شده است. اخیراً در برخی از کشورها ارائه قراردادهای تمام عمر بدون ارزش نقدی قابل پرداخت در هنگام بازخرید رایج شده است.

بیمه عمر با ترکیب حق بیمه با درآمد سرمایه گذاری (که از طریق سرمایه گذاری حق بیمه به دست می‌آید) عمل می‌کند، به طوری که در زمان فوت بیمه گزار، حق بیمه به اضافه درآمد سرمایه گذاری به طور متوسط ​​برای پرداخت مبلغ بیمه کافی است. برای بیمه نامه‌های کوتاه مدت، حق بیمه بیشتر مبلغ بیمه شده را پوشش می‌دهد. برای قراردادهای بلندمدت، درآمد سرمایه گذاری جزء بسیار مهم تری می‌شود. مدت یک قرارداد تمام عمر ممکن است بسیار طولانی باشد – بیمه نامه‌ای که به یک فرد 40 ساله فروخته می‌شود ممکن است تا 50 سال بعد همچنان معتبر باشد – بنابراین سهم درآمد سرمایه گذاری بسیار مهم تر از بیشترِ بیمه‌های زمانی است. با این حال، پیش‌بینی بازده سرمایه‌گذاری در مدت‌های بسیار طولانی بسیار دشوار است، بنابراین بیمه‌گران تمایل دارند که حق بیمه‌ها را با استفاده از مفروضات بسیار محافظه‌کارانه (یعنی جانبی پایین) در مورد بازده سرمایه‌گذاری محاسبه کنند، که در نتیجه حق بیمه‌های نسبتاً بالایی به دست می‌آید. این بدان معناست که بیشتر بیمه‌گزاران (کسانی که خیلی زود نمی‌میرند) نرخ بازدهی نسبتاً پایینی در حق بیمه‌های خود به دست می‌آورند، در مقایسه با اینکه، برای مثال، صرفاً همان مبلغ را به سرمایه‌گذاری یک صندوق مشترک در همان دوره پرداخت کنند.

فرض کنید یک بیمه‌گر برای یک سرمایه‌گذاری 20 ساله، در زمانی که نرخ بهره بلندمدت 7 درصد در سال در دسترس است، یک بیمه‌نامه تمام عمر را قیمت‌گذاری می‌کند. بیمه‌گر می‌تواند حق بیمه را با فرض سود 6% در سال محاسبه کند، و اجازه دهد تفاوت 1% که دامنک بهره نامیده می‌شود، برای پوشش سود و ایجاد حاشیه برای تجربه نامطلوب باشد. خطری که برای بیمه‌گر وجود دارد این است که نرخ‌های بهره ممکن است در مقطعی از قرارداد به کمتر از 6% در سال برسد، در این صورت سود حاصل از سرمایه‌گذاری‌های انجام شده در آن زمان کمتر از مبلغ مورد نیاز برای پرداخت مبلغ بیمه خواهد بود. از سوی دیگر، اگر بیمه‌گر محتاط‌تر باشد، شاید تنها با فرض سود 3 درصد در سال، بخش سرمایه‌گذاری بیمه‌نامه برای مشتری کاملاً غیرجذاب به نظر می‌رسد، در مقایسه با 7 درصد در سال که از سرمایه‌گذاری مستقیم در دسترس است.

یکی از راه حل‌های این مشکل این است که حق بیمه بالاتر را دریافت کنید، اما قول بدهید که در صورت انجام سرمایه گذاری‌ها، بخشی از سود را به بیمه گزار بازپرداخت کنید. اگر تجربه سرمایه گذاری بسیار ضعیف باشد، نه سودی وجود خواهد داشت و نه تقسیم سود. این اصل پشت بیمه با مشارکت در سود است که در آن «مشارکت» به مشارکت بیمه‌کنندگان در توزیع سود اشاره دارد. بیمه مشارکتی به اختصار بیمه همتراز نامیده می‌شود و معمولاً در خارج از آمریکای شمالی به آن با سود می‌گویند.

سهم بیمه‌گزاران از سود در آمریکای شمالی سود تقسیمی و در جاهای دیگر پاداش نامیده می‌شود. زمانی که سهم سود به صورت نقدی (یا معادل نقدی، مانند کاهش حق بیمه) توزیع می‌شود، از اصطلاح «سود تقسیمی» و زمانی که سهم سود به شکل بیمه اضافی توزیع می‌شود، از «پاداش» استفاده می کنیم. در واقع، شکل توزیع یکی از ویژگی‌های مهم طراحی برای بیمه‌های با مشارکت در سود است، با حوزه‌های قضایی مختلف که روش‌های توزیع متفاوتی را ترجیح می‌دهند که موارد زیر رایج‌ترین آنهاست.

• بازپرداخت نقدی ممکن است در فواصل منظم (به عنوان مثال سالانه) بر اساس سود حاصل از سال قبل توزیع شود. این برای بیمه مشارکت درسود در آمریکای شمالی رایج است.
• کاهش حق بیمه بسیار شبیه به بازپرداخت نقدی عمل می کند. سود تخصیص یافته به بیمه گزار برای سال ممکن است برای کاهش حق بیمه‌های معوق در دوره منتهی به تاریخ تخصیص بعدی استفاده شود.
• افزایش مزایای فوت با استفاده از سود نو ظهور برای افزایش مزایای فوت تعیین می شود.

انواع مختلفی از این روش‌ها وجود دارد. در آمریکای شمالی معمول است که به بیمه‌گزاران در مورد توزیع حق انتخاب داده می‌شود – برای مثال، ارائه سود نقدی به عنوان یک سود استاندارد، اما با گزینه‌هایی برای تبدیل به مزایای فوت اضافی.

در انگلستان، سود به طور ثابت در قالب افزایش مزایا توزیع می شد. پاداش در دو مرحله اعطا می‌شود. پاداش‌های برگشتی برای قراردادهای در حال اجرا اعمال می شود و مزایا را با درصد مشخصی افزایش می دهد. سه تغییر وجود دارد:

• پاداش برگشتی ساده به این معنی است که نرخ پاداش فقط به مبلغ اصلی بیمه اعمال می‌شود؛
• پاداش مرکب برگشتی به این معنی است که نرخ پاداش به کل مبلغ بیمه شده و پاداش‌های برگشتی قبلی اعمال می شود؛
• پاداش برگشتی فوق مرکب روشی با دو نرخ پاداش در هر سال است که اولی برای مبلغ اصلی بیمه اعمال می‌شود و دومی برای کل اعلامیه‌های پاداش قبلی اعمال می شود.

پاداش پایانی برای تکمیل مبلغ بیمه شده در زمان پرداخت نهایی سود استفاده می‌شود. تفکیک سهم سود به پاداش‌های برگشتی و پایانی به بیمه‌گران این امکان را می‌دهد تا نگرش محتاطانه‌تری نسبت به توزیع سودهای سرمایه‌ای محقق نشده اتخاذ کنند.

توجه به این نکته مهم است که برای تمام بیمه‌های تمام عمر با مشارکت در سود سنتی، سود تقسیمی و پاداش هرگز منفی نیست. فقط سود تقسیم می شود نه ضرر.

روش‌های توزیع سود برای بیمه مشارکت در سود تأثیر مهمی بر مدیریت بیم‌سنجی و تکنیک‌های قیمت گذاری و بازاریابی قراردادها دارد. ما در اینجا به برخی از ملاحظات مهمتر اشاره می‌کنیم.

• سود تقسمی نقدی برای بیمه گزاران جذاب است؛ به راحتی قابل درک هستند و انعطاف پذیری را ارائه می‌دهند. اگر بیمه‌گزار مشکل مالی داشته باشد، وجه نقد ممکن است به بیمه‌گزار اجازه دهد که بیمه‌نامه را برای مدت طولانی‌تری حفظ کند، زیرا می‌توان از آن برای جبران حق بیمه استفاده کرد. اگر بیمه‌گزار بخواهد پوشش فوت خود را افزایش دهد، می‌توان از پاداش نقدی برای خرید بیمه بیشتر استفاده کرد – اما به طور کلی با هزینه بیشتر از پاداش برگشتی، زیرا بیمه‌نامه جدیدی را تشکیل می‌دهد و بنابراین هزینه‌های بیمه‌نامه جدیدی را متحمل می‌شود.
• سود تقسیمی نقدی ممکن است مشمول مالیات باشد. اگر بیمه گزار نیازی به پول نقد نداشته باشد، احتمالاً دارایی مالیاتی کارآمد نیست.
• درک پاداش‌های برگشتی برای بیمه‌گذاران پیچیده‌تر است، اما توزیع مالیاتی کارآمدی را ارائه می‌دهد که با هدف قرارداد همخوانی دارد – ارائه مزایای فوت در طولانی‌مدت.
• بیمه‌گران ممکن است سهم محدودی از سود را برای بیمه‌نامه‌هایی که بازخرید می‌شوند ارائه دهند. زمانی که سود به عنوان پاداش برگشتی توزیع می شود، این امر می‌تواند ناعادلانه باشد، زیرا بیمه گزارانی که هر سال در سود مشارکت کرده‌اند ممکن است تنها بخش کوچکی از را در صورت بازخرید دریافت کنند. اگر سودها از طریق سود تقسیمی نقدی تقسیم شود، در آن صورت، حداکثر، بیمه‌گزار سهم سود یک ساله خود را در صورت بازخرید از دست خواهد داد.
• سود تقسیمی نقدی بیمه گر را ملزم می‌کند که دارایی‌ها را نقد کند، که ممکن است به نفع حداکثر کردن بازده نباشد. پاداش برگشتی به این معنی است که سود تحت مدیریت بیمه‌گر باقی می‌ماند و بنابراین پتانسیل بیشتری برای سود آینده برای بیمه‌گر فراهم می‌کند.
• به طور کلی، بیمه‌گران ترجیح می‌دهند پاداش‌ها و سود تقسیمی را ارائه دهند، یعنی با تغییرات کمی سال به سال. این معمولاً با پاداش برگشتی و پایانی آسان‌تر است، زیرا پرداخت واقعی تا سررسید بیمه نامه به تعویق می‌افتد.
• بهره برداری از سود تقسیمی نقدی گران است، اگر به هر بیمه گزار هر سال سود سهام پرداخت شود.

بیمه تمام عمر با مشارکت در سود سنتی هنوز در آمریکای شمالی رایج است، اما دیگر به طور گسترده در بریتانیا یا استرالیا در دسترس نیست، اگرچه برخی از قراردادهای غیر مشارکتی تمام عمر هنوز به بازار عرضه می‌شوند. یکی از دلایل موفقیت نسبتاً بیشتر این محصول در آمریکای شمالی این است که بیمه‌گران در آنجا ارزش‌های نقدی بزرگ‌تر و قابل پیش‌بینی‌تری را ارائه می‌کنند، به طوری که بیمه‌گزاران می‌توانند بازده معقولی در حق بیمه خود به دست آورند، حتی اگر قرارداد را بازخرید کنند.

بیمه تمام عمر ممکن است توسط بیمه گزاران به طرق مختلفی مورد استفاده قرار گیرد، برای مثال:

• برای افراد مستن‌تر، ممکن است از بیمه تمام عمر ساده‌ شده برای پوشش هزینه‌های تشییع جنازه استفاده شود. این بیمه نامه‌ها دارای مبلغ نسبتاً کم بیمه‌ای هستند، تمایل به عدم مشارکت دارند و هیچ ارزش نقدی در هنگام بازخرید ارائه نمی‌دهند.
• برای افراد مسن‌تر و با ثروت بالاتر، بیمه تمام عمر ممکن است برای کاهش مالیات بر ارث مورد استفاده قرار گیرد، در صورتی که درآمد حاصل از بیمه با نرخ نهایی پایین‌تر از ثروتی که مستقیماً به ارث رسیده است، مالیات گیرد.
• برای افراد جوان‌تر، شرکت در بیمه تمام عمر می‌تواند یک فرصت سرمایه‌گذاری بلندمدت ساده و غیرفعال را با مزیت مزایای مرگ قابل توجه (در مقایسه با حق بیمه) در صورت مرگ زودهنگام فراهم کند.

همانطور که در بالا ذکر شد، برای برخی از بیمه نامه‌ها، به ویژه آنهایی که برای بیمه شدگان مسن تر طراحی شده‌اند (برای برنامه ریزی مالیاتی یا هزینه‌های مراسم تشییع جنازه)، ممکن است ارزش نقدی در زمان بازخرید قرارداد ارائه نشود. این می‌تواند حق بیمه‌ها را کاهش دهد، زیرا وجوه اضافی ناشی از قراردادهای منسوخ شده به قراردادهای باقی مانده یارانه می‌دهد. به این بیمه نامه پشتوانه انقضا می‌گویند. با این حال، اگر بیمه‌گزاران توانایی فروش بیمه‌نامه‌های خود را به شخص ثالث داشته باشند، ممکن است سود انقضا بسیار کم باشد. این منجر به ظهور بیمه عمر با مالکیت غریبه یا STOLI (Stranger Owned Life Insurance,) شده است، که در آن یک شرکت سرمایه گذاری (معمولاً متخصص در این تجارت) به بیمه گزاری که می‌خواهد بیمه نامه خود را بازخرید کند پرداخت نقدی پرداخت می‌کند. سپس شرکت سرمایه‌گذاری تا زمانی که بیمه‌گزار اصلی زنده است، پرداخت حق بیمه را بر عهده می‌گیرد و مبلغ بیمه را در صورت فوت دریافت می‌کند. اگر ارزش تسویه نقدی به بیمه‌گزار اصلی به اضافه هزینه حق بیمه پس از فروش بیمه نامه کمتر از ارزش مبلغ بیمه باشد، شرکت سرمایه گذاری سود می‌کند. اگر بیمه گزار اصلی بیشتر از حد انتظار زنده بماند، ممکن است شرکت ضرر کند. اغلب این بیمه نامه با تخفیف بسیار کاملی در مبلغ بیمه مبادله می‌شود، حتی برای بیمه گزاران کاملاً مسن، که به شرکت سرمایه گذاری اجازه می‌دهد تا در بخش زیادی از بیمه نامه‌های خود سودهای بسیار قابل توجهی کسب کند.

بیمه عمر مختلط

بیمه عمر مختلط مزایای یکجا ارائه می‌دهد که در صورت فوت بیمه گزار یا در پایان یک دوره مشخص، هر کدام که زودتر اتفاق بیفتد، پرداخت می‌شود. این ترکیبی از بیمه عمر زمانی و سرمایه گذاری با مدت معین است. در صورت فوت بیمه‌گزار، مبلغ بیمه پرداخت می‌شود، همانطور که در بیمه عمر زمانی پرداخت می‌شود. در صورت زنده ماندن بیمه گذار، مبلغ بیمه در پایان قرارداد پرداخت می‌شود. مانند بیمه تمام عمر، احتمال پرداخت در بیمه مختلط، بدون توجه به بازخرید، 100٪ است. به دلایل مشابه در مورد بیمه تمام عمر، بیمه مختلط معمولاً ارزش نقدی را در زمان بازخرید زودهنگام ارائه می‌دهد و ممکن است در اشکال مشارکت یا غیر مشارکت صادر شود.

بیمه عمر مختلط دیگر از طریق بیمه گذاران اصلی در آمریکای شمالی یا بریتانیا ارائه نمی‌شود. هدف اصلی بیمه عمر مختلط به عنوان یک سرمایه گذاری است، اما بازده کم ارائه شده و عدم انعطاف به این معنی است که قرارداد نمی‌تواند با تنوع فزاینده‌ای از گزینه‌های صرف سرمایه گذاری که در اواخر قرن بیستم به طور گسترده در دسترس قرار گرفت، رقابت کند. بیمه عمر مختلط سنتی سپس به ترکیبات بیمه/سرمایه‌گذاری مدرن مانند قرادادهای بیمه عمر جامع یا یونیت لینک (بیمه عمر متصل به واحد) که بعداً در این فصل توضیح داده شد، تکامل یافت.

با این حال، جالب است بدانیم که بیمه نامه‌های سنتی عمر مختلط در کشورهای در حال توسعه محبوبیت بیشتری دارند، به ویژه در مورد بیمه‌های خرد، جایی که مبالغ مربوط به آن اندک است. در این زمینه، بیمه نامه‌های عمر مختلط ممکن است همراه با تامین مالی خرد، برای حمایت از وام‌های اندک به افراد و مشاغل کوچکی که ممکن است به خدمات بانکداری سنتی دسترسی نداشته باشند، استفاده شود.

گزینه‌ها و تغییرات در بیمه سنتی

الحاقیه‌های بیمه مزایای اختیاری هستند که بیمه گزار می‌تواند در هنگام صدور یک قرارداد انتخاب کند. در این بخش ما برخی از الحاقیه‌های رایج و سایر تغییرات مرتبط با بیمه سنتی را شرح می دهیم.

بیمه عمر مشترک: برای بیمه عمر زمانی و تمام عمر، بیمه نامه‌های صادر شده در مورد «زندگی مشترک» دارای حق بیمه و مزایایی است که به بقای دو نفر، معمولاً همسر، بستگی دارد. متداول‌ترین قالب، بیمه‌نامه اولین مرگ است، که در آن مزایای فوت در اولین فوت زوج پرداخت می‌شود، مشروط بر اینکه (برای بیمه عمر زمانی) فوت در مدت بیمه‌نامه رخ دهد.
قراردادهای عمر مشترک به طور فزاینده‌ای محبوب هستند زیرا خانواده‌ها به طور فزاینده‌ای به درآمد دو شریک متکی هستند، نه فقط یکی.

بیمه عمر چندگانه: مانند بیمه نامه های عمر مشترک، بیمه نامه‌های عمر چندگانه مزایایی را ارائه می‌دهد که در اولین فوت یا در هر مرگ، در یک گروه مشخص از افراد قابل پرداخت است، مشروط بر اینکه فوت در مدت بیمه نامه رخ دهد. این ویژگی معمولاً برای بیمه شرکای تجاری استفاده می‌شود.

ارزش‌های نقدی تضمین شده: همانطور که در بالا توضیح داده شد، بیمه نامه‌های تمام عمر و مختلط معمولاً ارزش نقدی را هنگام بازخرید ارائه می‌دهند. دارنده بیمه نامه ممکن است بتواند با پرداخت حق بیمه اضافی، ارزش‌های نقدی تضمین شده را تضمین کند. در برخی از حوزه‌های قضایی، ارزش نقدی تضمین شده توسط قانون الزامی است.

وام بیمه نامه: برای بیمه نامه‌هایی که ارزش نقدی ارائه می‌دهند، بیمه گزاران ممکن است بتوانند از بیمه گر وام بگیرند و از ارزش نقدی بیمه نامه به عنوان وثیقه استفاده کنند. استفاده متداول از این امر، پرداخت حق بیمه است زمانی که بیمه‌گزار نمی‌تواند وجوه لازم را جمع‌آوری کند. هنگامی که بیمه نامه با وام معوق بیمه نامه تبدیل به یک ادعا می‌شود (یا بازخرید می‌شود)، مبلغ بیمه (یا ارزش نقدی) با مقدار وام و بهره معوق کاهش می یابد.

اعطای وام‌های بیمه‌ای شانس ادامه بیمه نامه را به جای بازخرید شدن، افزایش می‌دهد. از آنجایی که در بیشتر موارد، ادامه بیمه‌نامه فرصت بهتری برای کسب سود برای بیمه‌گر فراهم می‌کند، تسهیل وام بیمه‌نامه به نفع بیمه‌گر است. در نتیجه، نرخ‌های بهره برای وام‌های قرارداد ممکن است نسبت به نرخ‌های بازار بسیار پایین باشد.

مزایای تسریع شده ناشی از بیماری لاعلاج: در این الحاقیه، در صورتی که بیمه‌گزار بتواند مدارک پزشکی مبنی بر اینکه از بیماری لاعلاج رنج می‌برد و انتظار نمی‌رود بیش از یک سال زنده بماند، ارائه دهد، مزایا فوت زودهنگام پرداخت می‌شود.

پرداخت زودهنگام مزایای بیماری لاعلاج را مزایای مرگ تسریع شده می نامند. برای بیمه‌گر، پرداخت زودهنگام خسارت، انگیزه بیمه‌گذار را برای فروش بیمه‌نامه به شخص ثالث، در نوعی خاص از STOLI (Stranger-Owned Life Insurance) پایان عمر به نام تسویه توشه کاهش می‌دهد.

مزایای فوت تصادفی: در ازای حق بیمه اضافی کوچک، بیمه گزاران می‌توانند انتخاب کنند که در صورت تصادفی بودن علت فوت، به جای دلایل طبیعی، مبلغ بیمه قابل پرداخت افزایشی داشته باشند. با کمال تعجب، این مفهوم الهام بخش فیلم سینمایی هالیوود با عنوان غرامت مضاعف بود که در سال 1944 اکران شد.

معافیت حق بیمه از کارافتادگی: این بیمه نامه به دارندگان بیمه نامه اجازه می‌دهد تا پرداخت حق بیمه را در طول دوره‌های بیماری یا ناتوانی شدید متوقف کنند. معافیت از حق بیمه مستلزم شواهد پزشکی است و به حق بیمه‌های پرداخت شده در طول عمر کاری عادی بیمه گزار، معمولاً تا سن 65 سالگی، محدود می شود.

مزایای درآمد خانواده (FIB¹): یکی از اهداف بیمه عمر زمانی فراهم کردن بودجه برای عبور خانواده بیمه گزار از فشار مالی پس از مرگ وی است. الحاقیه FIB مبلغ مشخصی را برای پرداخت در فواصل منظم بین فوت بیمه‌گزار و پایان مدت قرارداد اولیه پیشنهاد می‌کند. به عنوان مثال، بیمه‌شده‌ای را در نظر بگیرید که یک بیمه عمر زمانی 20 ساله با یک الحاقیه FIB با مزایا 10000 دلار در سال می‌گیرد. حال فرض کنید بیمه گزار با گذشت 15 سال از مدت بیمه نامه فوت کند. سپس، علاوه بر مزایای مرگ بیمه عمر زمانی معمول، FIB برای پنج سال باقی مانده از قرارداد اصلی، سالانه 10000 دلار به خانواده بیمه گذار پرداخت می‌کند.

بیمه بیماری بحرانی: در تشخیص مجموعه مشخصی از بیماری‌ها یا ناتوانی‌های بحرانی، که معمولاً بیشتر سرطان‌ها، سکته مغزی و بیماری‌های قلبی را شامل می‌شود، مزایا پرداخت می‌شود. پوشش بیماری بحرانی با جزئیات بیشتر در بخش 1.7 مورد بحث قرار گرفته است.

قراردادهای بیمه مدرن

چرا نوآوری کنیم؟

در مقایسه با بیمه نامه‌های سنتی، بیمه مدرن پیچیده تر است، با انعطاف پذیری در حق بیمه‌ها و تنوع در مزایا ظاهراً از نظر هزینه‌ها و مزایا شفاف‌تر است. در زیر چند دلیل را توضیح می دهیم.

1. رقابت با صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک و بانک‌ها برای پس‌انداز بیمه‌گزاران
   بیمه‌گران محصولات ترکیبی بیمه/سرمایه‌گذاری ترکیبی را برای جذب پس‌انداز به دور از گزینه‌های سرمایه‌گذاری دیگر مانند صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک توسعه دادند. این به بیمه‌گران دارایی‌های بیشتری تحت مدیریت و فرصت بیشتری برای کسب سود برای سهامداران خود می‌دهد.
2. تغییر جمعیت شناسی و چرخه عمر بر طراحی بیمه تأثیر می گذارد
   امروزه بسیاری از مشاغل کوتاه مدت هستند. با ورود و خروج بیمه گزاران از محل کار، بیمه باید انعطاف پذیری بیشتری ارائه دهد تا نیازهای بیمه گزاران را در شرایط خوب و بد برآورده کند.
3. تحولات علم و فناوری
   علم مدیریت ریسک مالی در 30 سال گذشته به طور قابل توجهی توسعه یافته است و به بیمه‌گران امکان طراحی ضمانت‌های ارزشمندی را می‌دهد که می‌توانند به طور ایمن مدیریت ریسک شوند. همچنین، امکانات محاسباتی قدرتمندتر امکان مدل‌سازی و پیش‌بینی پیچیده‌تر را فراهم می‌کند.
4. مشتریان آگاه تر
   بیمه شدگان بالقوه بهتر از نحوه عملکرد محصولات مطلع می‌شوند، زیرا مشاوره مالی قابل اعتمادتر شده است (اگرچه هنوز نمونه های بسیار زیادی از توصیه‌های مالی بد وجود دارد) و از طریق روزنامه‌‌ها یا رسانه‌های اجتماعی به صورت رایگان در دسترس هستند. این امر باعث کاهش (اما متأسفانه حذف نشد) ایجاد محصولات بیمه‌ای شده است که برای بیمه گزاران و واسطه‌های فروش بسیار سودآور است، اما واقعاً برای افرادی که ترغیب به خرید آنها شده اند مناسب نیستند.

بیمه عمر جامع

بیمه عمر جامع² محصول بسیار مهمی است، به ویژه در آمریکای شمالی. این به طور کلی به عنوان یک قرارداد تمام عمر صادر می‌شود، اما با ارزش‌های نقدی شفاف، به طوری که بیمه گزاران می‌توانند این بیمه نامه را به عنوان شکلی از حساب پس انداز با بیمه عمر داخلی، به جای یک قرارداد تمام عمر، نگاه کنند. با توجه به اینکه اکثر بیمه‌گزاران بیمه نامه‌های خود را برای ارزش نقدی قابل توجهی بازخرید می‌کنند، شاید زمانی که بازنشسته می‌شوند، قرارداد عمر جامع را می‌توان به‌عنوان نسخه به‌روز شده و انعطاف‌پذیرتر بیمه سنتی مختلط در نظر گرفت.

بیمه‌گزاران سطحی از مزایای فوت را انتخاب می‌کنند، که ممکن است ثابت باشد، یا ممکن است با کسب سود حق بیمه سرمایه‌گذاری شده افزایش یابد. حق بیمه‌ها به یک حساب فرضی واریز می شود (به دلیل اینکه دارایی‌ها در واقع از وجوه عمومی بیمه گر جدا نیستند). بیمه‌گر سود سرمایه‌گذاری را از طریق نرخ بهره اعتباری³ که توسط بیمه‌گر در فواصل زمانی منظم، معمولاً ماهانه اعلام و اعمال می‌شود، به اشتراک می‌گذارد و عملکرد سرمایه‌گذاری دارایی‌های پایه را منعکس می‌کند (شاید به‌طور غیرمستقیم). نرخ بهره اعتباری نمی تواند کمتر از 0٪ باشد، بنابراین حساب نمی تواند ارزش خود را از دست بدهد. در برخی موارد، ممکن است حداقل نرخ تضمین شده وجود داشته باشد که بیش از 0٪ باشد. برخلاف بیمه سنتی که از حق بیمه ثابت استفاده می کند، حق بیمه عمر جامع کاملاً انعطاف پذیر است. در صورت وجود وجوه کافی در حساب بیمه‌گزار برای پوشش هزینه‌ها، بیمه‌گزار ممکن است برای مدتی حق بیمه را کاهش دهد یا حتی از پرداخت آن صرف نظر کند.

حساب فرضی، متشکل از حق بیمه و سود اعتباری، مشمول کسر ماهیانه است. هزینه‌ای برای هزینه پوشش بیمه عمر و هزینه جداگانه‌ای برای پوشش هزینه‌ها وجود دارد. موجودی حساب⁴ یا ارزش حساب⁵، موجودی وجوه موجود در حساب بیمه‌گزار است. ارزش حساب نشان‌دهنده ارزش نقدی بیمه‌گزار بازخرید کننده پس از یک دوره اولیه (معمولاً 10-7 سال) است که طی آن هزینه‌های بازخرید برای اطمینان از بازیابی هزینه‌های متحمل شده توسط بیمه‌گر در صدور بیمه‌نامه اعمال می‌شود.

متحد شده با سود

Unitized with-profit (UWP) تکاملی از بیمه سنتی با سود است که برای مدتی در بریتانیا و استرالیا رایج بود. مشابه بیمه عمر جامع است، با این تفاوت که به جای ارزش حساب، وجوه بیمه شدگان بر حسب واحدها بیان می‌شود که سهام در یک سبد دارایی فرضی است. ارزش واحدها از طریق عملکرد سرمایه گذاری‌های پایه افزایش می‌یابد. ممکن است با افزودن واحدهای اضافی به حساب، پاداش اعطا شود. در صورت مرگ یا سررسید، ممکن است یک پاداش پایانی اضافی اضافه شود. در صورت بازخرید، بیمه گزاران ارزش نقدی واحدهای خود را با جریمه بازخرید در دوره اولیه بیمه نامه دریافت می‌کنند.

پس از تبلیغات ضعیف پیرامون کسب و کار بیمه با سود و از طریق پیوند با کسب و کار بیمه متحد شده با سود، طرح‌های این محصولات تا حد زیادی از بازارهای بریتانیا و استرالیا در اوایل دهه 2000 حذف شدند. با این حال، آنها برای سال‌های زیادی مهم باقی خواهند ماند، زیرا بسیاری از شرکت‌ها دارای پرتفوی بزرگی از قراردادهای UWP هستند که طی دهه‌های 1980 و 1990 صادر شده است.

بیمه‌های پس انداز سرمایه گذاری

بیمه عمر پس انداز سرمایه گذاری⁶ دارای ساختار بیمه مختلط با مدت معین و با مزایایی است که در اوایل فوت بیمه گزار و پایان مدت قرارداد پرداخت می‌شود. بیمه گزارانی که قرارداد خود را قبل از پایان مدت واگذار می‌کنند، معمولاً در آن زمان ارزش بازخرید نقدی دریافت می‌کنند. مزایای مرگ، بازخرید و سررسید با عملکرد یک صندوق سرمایه گذاری مشخص مرتبط است.

تا اینجا به نظر می‌رسد شبیه به قرارداد متحد شده با سود است، اما دو تفاوت مهم وجود دارد.

• برای بیمه پس انداز سرمایه گذاری، صندوقی که بازده حق بیمه‌های سرمایه گذاری شده را تعیین می کند، یک صندوق واقعی است، نه مجموعه ای فرضی از دارایی‌ها در حساب عمومی بیمه گر، مانند قرارداد UWP.
• مزایای بیمه پس انداز سرمایه گذاری ممکن است در طول زمان، مطابق با صندوق پایه، افزایش یا کاهش یابد. مزایای UWP و بیمه عمر جامع فقط افزایش می یابد (یا ثابت می ماند) و نمی توانند کاهش یابند.

انواع مختلفی از بیمه های پس انداز سرمایه گذاری وجود دارد، اما آنها به روش‌های مشابه عمل می کنند.

1. حق بیمه بیمه‌گزار در یک حساب باز و به سبک صندوق سرمایه گذاری مشترک سرمایه گذاری می‌شود.
2. در فوت قبل از سررسید، مزایای فوت حداقل ارزش حق بیمه انباشته خواهد بود. اگر سرمایه‌گذاری‌های مبنا در طول مدت قرارداد عملکرد ضعیفی داشته باشند، اغلب یک حداقل مزایای فوت تضمین شده⁷ یا GMDB وجود دارد که پرداخت را افزایش می‌دهد.
3. در صورت بازخرید زودهنگام، بیمه‌گزار ارزش حق بیمه انباشته شده را با کسر جریمه بازخرید در زمان‌های اولیه را دریافت می‌کند.
4. در صورت بقای قرارداد تا پایان قرارداد، بیمه‌گزار حداقل ارزش حق بیمه انباشته خود را دریافت می‌کند، احتمالاً بیشتر اگر بیمه‌نامه یک مزیت حداقل سررسید تضمینی⁸ یا GMMB ارائه دهد.

بیمه عمر متصل به واحد⁹ نوعی بیمه مرتبط با سهام است که در خارج از آمریکای شمالی فروخته می‌شود. مانند قراردادهای UWP، وجوه بیمه‌گزاران در واحد (یا سهام) دارایی‌های پایه بیان می‌شود. قرادادهای مرتبط با بیمه عمر متصل به واحد معمولاً GMMB ارائه نمی‌دهند. مزایا فوت اغلب مضربی از ارزش واحدهای بیمه‌گزار در زمان فوت است.

مستمری‌های متغیر¹⁰ که به عنوان وجوه تفکیک شده¹¹ نیز شناخته می‌شوند، بیمه نامه‌های پس انداز سرمایه گذاری هستند که در آمریکای شمالی فروخته می‌شوند و در مناطق دیگر به طور فزاینده‌ای محبوب می‌شوند. علیرغم نام، مزایا تحت یک مستمری متغیر یک مبلغ یکجا است، نه مستمری، اگرچه این قراردادها دارای گزینه تبدیل درآمد به سالیانه در سررسید هستند. یک قراداد مستمری متغیر، GMDB و GMMB را با ضمانت‌های اضافی با هزینه اضافی ارائه می‌دهد.

بازاریابی، قیمت گذاری و صدور بیمه عمر

روش های توزیع بیمه

بیشتر مردم بیمه را بسیار پیچیده می‌دانند. کارگزارانی که افراد را به یک محصول بیمه‌ای مناسب متصل می‌کنند، از قدیم الایام نقش مهمی در بازار داشته‌اند. یک ضرب‌المثل قدیمی در میان بیم‌سنجان وجود دارد که می‌گوید «بیمه فروخته می‌شود، نه خریده می‌شود»، به این معنی که نقش یک واسطه در متقاعد کردن بیمه‌گزاران بالقوه برای گرفتن یک بیمه‌نامه در حفظ حجم کافی از تجارت جدید بسیار مهم است. کارگزاران و سایر مشاوران مالی اغلب از طریق سیستم کمیسیون حقوق دریافت می کنند. کمیسیون به عنوان درصدی از حق بیمه پرداختی مشخص می‌شود. به طور معمول، در حق بیمه اول، درصد بیشتری نسبت به حق بیمه‌های بعدی پرداخت می‌شود. این به عنوان سربار پیشاپیش¹² نامیده می‌شود. برخی از مشاوران ممکن است بر اساس دستمزد ثابت دریافت کنند یا ممکن است توسط یک یا چند شرکت بیمه بر اساس حقوق استخدام شوند. فروش حضوری بیمه بر روی افراد ثروتمندتر متمرکز است که هم‌اکنون با مشاوران مالی در ارتباط هستند. برای سایر مشتریان، بانک ها ممکن است به عنوان واسطه عمل کنند، اما روند رو به افزایش برای بازاریابی مستقیم است. این بیمه فروخته شده از طریق تبلیغات تلویزیونی را پوشش می‌دهد، اما پیشرفت‌های اخیر شامل فروش آنلاین است.

ماهیت کسب‌وکاری که با روش‌های بازاریابی مستقیم فروخته می‌شود، با کسب‌وکار فروخته‌ شده توسط واسطه‌ها متفاوت است، زیرا مخاطبان هدف احتمالاً ثروت کمتری دارند. از تبلیغات تلویزیونی برای مثال برای بیمه پیش نیاز¹³ استفاده می‌شود که هدف آن افراد سالمند است و هزینه‌های مراسم تشییع جنازه را پوشش می‌دهد. بیمه زمانی قراردادی نسبتاً ساده است و تا زمانی که مبلغ بیمه زیاد نباشد، برای بازاریابی و صدور آنلاین بسیار مناسب است.

بیمه‌گری

در مدل‌سازی بدهی‌های بیمه عمر مهم است که در هنگام خرید بیمه‌نامه عمر چه اتفاقی می‌افتد. فروش بیمه نامه زندگی یک تجارت رقابتی است و شرکت‌های بیمه عمر دائماً در حال بررسی راه‌هایی هستند که از طریق آنها رویه‌های خود را تغییر دهند تا بتوانند خدمات به مشتریان خود را بهبود بخشند و نسبت به رقبای خود مزیت تجاری کسب کنند. توضیحی که در زیر از نحوه فروش قراردادها ارائه می‌شود، برخی از نکات ضروری را پوشش می‌دهد، اما لزوماً نسخه‌ای ساده‌ شده از آنچه واقعاً اتفاق می‌افتد است.

برای نوع خاصی از بیمه نامه، مانند بیمه زمانی 10 ساله، بیمه گر فهرست‌ای از نرخ‌های حق بیمه خواهد داشت. این نرخ‌ها به اندازه قرارداد و برخی عوامل دیگر که به عنوان عوامل نرخ‌گذاری¹⁴ شناخته می شوند بستگی دارد. سطح ریسک متقاضی با درخواست از آنها برای تکمیل یک فرم پیشنهادی که اطلاعاتی در مورد عوامل نرخ‌گذاری مربوطه ارائه می‌دهد، به طور کلی شامل سن، جنسیت (در جایی که قانون اجازه می‌دهد)، عادات سیگار کشیدن، شغل، هر نوع سرگرمی خطرناک، و سابقه سلامت شخصی و خانوادگی ارزیابی می شود. بیمه گر ممکن است برای تماس با پزشک متقاضی برای پرس و جو در مورد سابقه پزشکی آنها اجازه بخواهد. در برخی موارد، به‌ ویژه برای مبالغ بسیار زیاد سرمایه بیمه، بیمه‌گر عمر ممکن است بخواهد سلامت متقاضی را توسط یک پزشک معتمد بیمه‌گر بررسی کند.

فرآیند جمع آوری و ارزیابی این اطلاعات را بیمه‌گری می‌گویند. هدف از بیمه‌گری، اولاً، طبقه بندی بیمه شدگان بالقوه به دسته‌های ریسک کاملاً همگن، و ثانیاً ارزیابی حق بیمه اضافی برای متقاضیانی است که عوامل ریسک آنها نشان می‌دهد که نرخ‌های حق بیمه استاندارد برای آنان بسیار پایین است.
بر اساس درخواست و اطلاعات پزشکی پشتیبان، بیمه‌کنندگان بالقوه بیمه عمر به طور کلی در یکی از گروه‌های زیر دسته‌بندی می‌شوند.

• افراد ممتاز¹⁵ بر اساس اطلاعات استاندارد ریسک مرگ و میر بسیار پایینی دارد. متقاضی ممتاز سابقه جدید سیگار کشیدن ندارد. بدون شواهدی از سوء مصرف مواد مخدر یا الکل؛ بدون سرگرمی یا مشاغل پرخطر؛ عدم وجود سابقه خانوادگی بیماری که دارای یک جزء ژنتیکی قوی باشد. هیچ شاخص پزشکی نامطلوبی مانند فشار خون یا سطح کلسترول یا شاخص توده بدنی بالا وجود ندارد.
  طبقه بندی افراد ممتاز معمولاً در آمریکای شمالی استفاده می‌شود، اما هنوز در جاهای دیگر مورد استفاده قرار نگرفته است. در مناطق دیگر تفاوتی بین افراد عادی و ممتاز وجود ندارد.
• افراد عادی¹⁶ ممکن است دارای برخی از عوامل ریسک با رتبه بالاتر نسبت به افراد ممتاز (جایی که این دسته وجود دارد) داشته باشد، اما همچنان با نرخ‌های استاندارد قابل بیمه هستند. اکثر متقاضیان در این دسته قرار می گیرند.
• افراد مجاز¹⁷ دارای یک یا چند عامل ریسک در سطوح بالاتر هستند و بنابراین در نرخ‌های حق بیمه استاندارد جهت بیمه قابل قبول نیستد. با این حال، می‌توان آن‌ها در حق بیمه بالاتر بیمه کرد. یک مثال ممکن است فردی باشد که سابقه خانوادگی بیماری قلبی دارد. این فرد ممکن است به صورت جداگانه برای حق بیمه اضافی مناسب ارزیابی شود. این دسته همچنین شامل افراد با مشاغل یا سرگرمی‌های خطرناک می‌شود که آن‌ها را در معرض خطر بیشتری قرار می‌دهد.
• افراد بیمه ناپذیر¹⁸ دارای چنان ریسک قابل توجهی هستند که بیمه گر به هیچ قیمتی قرارداد بیمه را منعقد نخواهد کرد.

در سه گروه اول، متقاضیان با توجه به مقادیر نسبی عوامل مختلف ریسک، با اساسی‌ترین آنها سن، جنسیت و وضعیت سیگار کشیدن دسته‌بندی می‌شوند. با این حال، توجه داشته باشید که حق بیمه‌های مبتنی بر جنسیت دیگر در برخی از حوزه‌های قضایی، از جمله کشورهای اتحادیه اروپا، مجاز نیستند.
اکثر متقاضیان (حدود 95٪ برای بیمه عمر سنتی) با نرخ‌های ترجیحی یا استاندارد برای رده ریسک مربوطه پذیرفته می‌شوند. 2٪-3٪ دیگر ممکن است با نرخ‌های غیر استاندارد به دلیل نقص یا یک شغل خطرناک پذیرفته شود، حدود 2٪ تا 3٪ باقیمانده را بیمه رد می‌کند.

سختی فرآیند بیمه‌گری به نوع بیمه خریداری شده، مبلغ بیمه و فرآیند توزیع شرکت بیمه بستگی دارد. بیمه زمانی، به ویژه اگر سرمایه بیمه بسیار زیاد باشد، به طور کلی نسبت به بیمه تمام عمر بیمه‌گریِ دقیق تری دارد، زیرا ریسک پذیرفته شده توسط بیمه‌گر بیشتر است. اگر بیمه‌گری (قبول تعهد) سخت گیرانه نباشد، خطر انتخاب نامطلوب توسط بیمه گزاران وجود دارد. انتخاب نامطلوب (که ضد انتخاب نیز نامیده می‌شود) در بیمه زمانی به وجود می‌آید که بیمه‌گزاران از اطلاعات مربوط به مشخصات ریسک فردی خود استفاده می‌کنند تا انتخاب‌هایی را انجام دهند که به نفع آنها باشد و پیامدهای نامطلوب بالقوه‌ای برای بیمه‌گر داشته باشد. بنابراین، ما انتظار داریم که افراد بسیار پر ریسک نسبت به افراد کم ریسک برای بیمه با مزایای فوت بیشتر اقدام کنند. از آنجایی که ریسک برای بیمه‌گر با سرمایه بیمه افزایش می‌یابد، درخواست‌هایی که شامل سرمایه بیمه بسیار زیادی هستند، عموماً برای مقابله با ریسک انتخاب نامطلوب، بیمه‌گری دقیق‌تری را آغاز می‌کنند.

روش توزیع نیز بر سطح بیمه‌گری تأثیر می‌گذارد. اغلب، قراردادهای بازار مستقیم با سطوح سود نسبتاً پایین فروخته می‌شوند و با این جذابیت که هیچ مدرک پزشکی فراتر از یک پرسشنامه استاندارد درخواست نمی‌شود. بیمه‌گر ممکن است مرگ و میر نسبتاً سنگینی را برای این افراد در نظر بگیرد تا انتخاب نامطلوب احتمالی را جبران کند. با حفظ بیمه‌گری نسبتاً آسان، هزینه‌های صدور کسب‌وکار جدید، که هزینه‌های کسب نامیده می‌شود، می‌تواند پایین نگه داشته شود، که جذابیتی برای قراردادهای با حجم بالا و با مبلغ کم است.

جالب است بدانید که بدون هیچ مدرک پزشکی شخص ثالث، بیمه‌گر به صحت بیمه‌گزار اهمیت زیادی می‌دهد. بیمه‌گران عبارتی برای این موضوع دارند – که هم بیمه‌گر و هم بیمه‌گزار ممکن است «حد اعلای حسن نیت » یا «صراحت کامل» را از طرف طرف دیگر قرارداد فرض کنند. در عمل، در صورت فوت بیمه‌شده، بیمه‌گر ممکن است بررسی کند که آیا اطلاعات مربوطه از درخواست پنهان شده است یا خیر. اگر به نظر برسد که بیمه‌گزار اطلاعات خود را اعلام نکرده یا اطلاعات نادرست یا گمراه‌کننده ارائه کرده است، بیمه‌گر ممکن است کل مبلغ بیمه را پرداخت نکند.

حق بیمه

یک بیمه نامه عمر ممکن است شامل یک حق بیمه واحد که در ابتدای قرارداد قابل پرداخت است، یا یک سری حق بیمه منظم قابل پرداخت به شرط زنده ماندن بیمه گزار، شاید با یک تاریخ پایان ثابت باشد. در قراردادهای سنتی، حق بیمه منظم به طور کلی یک مقدار در طول مدت قرارداد است. در قراردادهای مدرن تر، حق بیمه ممکن است به صلاحدید بیمه گزار برای محصولات سرمایه گذاری مانند بیمه پس انداز سرمایه گذاری، یا به صلاحدید بیمه گر برای انواع خاصی از بیمه زمانی قابل تمدید متغیر باشد.

حق بیمه‌های منظم ممکن است به صورت سالانه، شش ماهه، سه ماهه، ماهانه یا هفتگی پرداخت شود. حق بیمه‌های ماهانه رایج است زیرا برای بیمه گزاران راحت است که پرداخت‌ مخارج خود را تقریباً به همان تعداد درآمدشان داشته باشند.

حق بیمه‌های منظم ممکن است به صورت سالانه، شش ماهه، سه ماهه، ماهانه یا هفتگی پرداخت شود. حق بیمه های ماهانه رایج است زیرا برای بیمه گذاران راحت است که پرداخت های خروجی خود را تقریباً به همان تعداد درآمدشان پرداخت کنند.

یکی از ویژگی‌های مهم همه حق بیمه‌ها این است که در شروع هر دوره پرداخت می‌شوند. فرض کنید بیمه گزار قرارداد بیمه‌ای 10 ساله برای پرداخت حق بیمه سالانه می‌بندد. حق بیمه در ابتدای قرارداد و سپس در ابتدای هر سال بعد به شرط زنده بودن بیمه گزار پرداخت می‌شود. بنابراین، اگر زمان را از $t = 0$ در شروع قرارداد به سال حساب کنیم، حق بیمه اول با $t = 0$ پرداخت می‌شود، حق بیمه دوم با $t = 1$، و به همین ترتیب، تا دهمین حق بیمه پرداختی در $t =9$ پرداخت می‌شود. به همین ترتیب، اگر حق بیمه‌ها ماهانه باشد، اولین قسط ماهانه با $t = 0$ و حق بیمه نهایی در شروع ماه آخر در $t=9\frac{11}{12}$ سال پرداخت می‌شود. (در سراسر این کتاب ما فرض می‌کنیم که طول همه ماه‌ها بر حسب $\frac{1}{12}$ سال برابر است.)

مستمری‌های زمان حیات

قراردادهای مستمری مجموعه‌ای منظم از پرداخت‌ها را ارائه می‌دهند. زمانی که مستمری به بقای گیرنده بستگی دارد، آن را “مستمری زمان حیات¹⁹” می نامند. دریافت کننده مستمری‌بگیر نامیده می‌شود. اگر مستمری تا زمان فوت مستمری‌بگیر ادامه یابد، مستمری تمام عمر²⁰ نامیده می شود. اگر مستمری حداکثر برای مدتی پرداخت شود، مشروط بر اینکه مستمری‌گیرنده در آن مدت زنده باشد، آن را مستمری عمر زمانی²¹ می‌گویند.

مستمری‌ها اغلب توسط افراد مسن برای تامین درآمد در دوران بازنشستگی خریداری می‌شود. خرید مستمری تمام عمر تضمین می کند که درآمد قبل از فوت مستمری‌بگیر تمام نمی‌شود.

مستمری‌ها قابل بازخرید نیستد. پس از شروع پرداخت مستمری، ارزش نقدی وجود ندارد. دلیل اصلی این است که اجازه دادن به بازخرید خطر غیرقابل کنترل انتخاب نامطلوب را ایجاد می کند – افرادی که وضعیت ناخوشایندی دارند به احتمال زیاد بازخرید می‌کنند. قیمت گذاری مستمری فرض می کند که در هنگام مرگ مستمری‌بگیر، هرگونه وجوه اضافی که از سرمایه گذاری حق بیمه ایجاد می شود، برای جبران هزینه های مستمری برای مستمری‌بگیران درقید حیات استفاده می شود.

انواع مستمری که ممکن است صادر شود شامل موارد زیر است.

مستمری معوق حق بیمه واحد (²²SPDA): تحت یک قرار مستمری معوق حق بیمه واحد، بیمه‌گزار در ازای مستمری حق بیمه واحدی را پرداخت می‌کند که پرداخت آن در تاریخ مشخصی در آینده آغاز می‌شود. مستمری “به شرط حیات” است، که منظور ما از آن است که مستمری فقط در صورتی پرداخت می شود که بیمه گزار تا تاریخ پرداخت زنده بماند. اگر بیمه گزار قبل از شروع مستمری فوت کند، ممکن است مزایای فوت وجود داشته باشد. اگر بیمه گزار به زودی پس از شروع مستمری فوت کند، ممکن است حداقل دوره پرداخت وجود داشته باشد که دوره ضمانت نامیده می‌شود و مانده آن به ارثیه بیمه گزار پرداخت می‌شود.

• مستمری فوری حق بیمه واحد (²³SPIA): این قرارداد همان SPDA است، با این تفاوت که به محض اجرای قرارداد، مستمری شروع می شود. به عنوان مثال، این ممکن است برای تبدیل مزایای بازنشستگی یکجا به مستمری تمام عمر برای تکمیل مستمری استفاده شود. مانند SPDA، ممکن است در صورت مرگ زودهنگام مستمری، یک دوره تضمین اعمال شود.
• مستمری معوق حق بیمه منظم (²⁴RPDA): RPDA یک مستمری تمام عمر با حق بیمه‌های پرداختی در دوره تأخیر ارائه می‌کند. در غیر این صورت همان SPDA است.
• مستمری زندگی مشترک²⁵: مقرری زندگی مشترک برای دو فرد، معمولاً یک زوج (یعنی متاهل یا همخانه) صادر می‌شود. مستمری، ممکن است دارای حق بیمه واحد یا حق بیمه منظم، فوری یا معوق باشد، تا زمانی که هر دو زنده هستند ادامه می‌یابد و با اولین فوت زوج متوقف می‌شود.
• مستمری آخرین بازمانده²⁶: مستمری آخرین بازمانده مشابه مستمری زندگی مشترک است، با این تفاوت که پرداخت تا زمانی که حداقل یکی از افراد زنده است ادامه می‌یابد و با فوت دوم زوجین قطع می‌شود.
• مستمری برگشتی²⁷: مستمری برگشتی مشروط به دو فرد است، معمولاً یک زوج. یکی به عنوان مستمری‌بگیر و دیگری بیمه شده تعیین می‌شود. تا زمانی که بیمه شده زنده بماند، هیچ گونه مزایای مستمری پرداخت نمی‌شود. در صورت فوت بیمه شده، در صورتی که مستمری‌بگیر زنده باشد، مستمری‌بگیر تا پایان عمر مستمری دریافت می‌کند.
• مستمری تضمین شده²⁸: مستمری تضمین شده برای حداقل مدت، صرف نظر از زنده ماندن یا فوت مستمری‌بگیر پرداخت می‌شود. پس از دوره ضمانت، در صورت زنده بودن مستمری‌بگیر، مابقی عمر مستمری پرداخت می‌شود.

روش‌های فروش مستمری مشابه بیمه عمر است و کارگزاران فردی نقش مهمی را برای افراد با ثروت بالاتر ایفا می‌کنند. علاوه بر این، از آنجایی که معمولاً از مستمری برای تبدیل پس‌اندازهای بازنشستگی به درآمد بازنشستگی استفاده می‌شود، مدیران طرح بازنشستگی ممکن است با بازنشستگان برای خرید مستمری اقدام کنند.
هیچ تعهدی برای مستمری های منظم وجود ندارد. خطری که برای بیمه‌گر (یا ارائه‌دهنده مستمری) وجود دارد این است که مستمری‌‌بگیر بیشتر از حد انتظار عمر کند. جستجوی شواهد بهداشتی مبنی بر اینکه افراد مستمری‌بگیر بالقوه بیش از حد عمر طولانی دارند، امکان پذیر نیست.

پوشش‌های بلند مدت در بیمه سلامت

بیمه درآمد از کارافتادگی

بیمه درآمد از کارافتادگی که به عنوان بیمه حمایت از درآمد نیز شناخته می شود، برای جایگزینی درآمد برای افرادی طراحی شده است که نمی‌توانند کار کنند یا به دلیل بیماری یا ناتوانی نمی‌توانند با ظرفیت کامل کار کنند. به طور معمول، حق بیمه یکسان در فواصل منظم در طول مدت بیمه نامه قابل پرداخت است، اما در طول دوره‌های ناتوانی به حالت تعلیق در می‌آید. مزایا در دوره‌های ناتوانی در فواصل منظم پرداخت می‌شود. مزایا معمولاً به حقوق بیمه‌گزار مربوط می‌شود، اما برای تشویق بیمه‌گزار به بازگشت هر چه سریع‌تر به کار، پرداخت‌ها اغلب در حد 50 تا 70 درصد حقوقی که جایگزین می‌شود، محدود می‌شود. این بیمه نامه می‌تواند تا زمانی که بیمه شده به سن بازنشستگی برسد ادامه یابد.

ویژگی‌ها یا گزینه‌های رایج بیمه درآمد از کارافتادگی شامل موارد زیر است.

• دوره انتظار یا دوره حذف، زمان بین شروع دوره از کارافتادگی و شروع پرداخت مزایا است. دارندگان بیمه نامه یک دوره انتظار را از لیست ارائه شده توسط بیمه گر انتخاب می کنند که دوره های معمول آن 30، 60، 180 یا 365 روز است.
• پرداخت مزایا بر اساس ازکارافتادگی کلی مستلزم آن است که بیمه‌گذار نتواند در شغل معمول خود کار کند و در شغل دیگری کار نکند. مدارک پزشکی از کارافتادگی نیز توسط بیمه گر در فواصل زمانی مورد نیاز است.
• اگر بیمه‌گزار بتواند برخی از کارها را انجام دهد، اما نه با ظرفیت کامل درآمدی که قبل از دوره از کارافتادگی ایجاد شده است، ممکن است واجد شرایط دریافت مزایای کمتری بر اساس ازکارافتادگی جزئی باشد.
• اگر بیمه‌گزار درآمدهای مربوط به معلولیت را از منابع دیگر دریافت کند، به‌عنوان مثال از غرامت کارگران یا از یک برنامه مزایای دولتی، ممکن است میزان مزایای از کارافتادگی قابل پرداخت کاهش یابد.
• مدت پرداخت مزایا توسط بیمه‌گذار از لیست گزینه‌ها انتخاب می‌شود. شرایط معمول دو سال، پنج سال یا تا سن 65 سالگی است. پس از پرداخت مزایای از کارافتادگی، تا پیش از بهبودی بیمه‌گزار تا سلامت کامل، یا پایان دوره مزایای انتخابی، یا فوت بیمه‌گزار ادامه دارد. اگر بیمه‌گزار از ناتوانی کامل به ناتوانی جزئی منتقل شود، ممکن است پرداخت‌های مزایا کاهش یابد، اما کل مدت پرداخت مزایا (شامل دوره‌های مزایا کامل و جزئی) می‌تواند ثابت شود. برای مدت کوتاه‌تر پرداخت مزایا، بیمه‌نامه هر دوره از کارافتادگی جداگانه را پوشش می‌دهد، بنابراین حتی اگر مدت مزایای کامل، مثلاً دو سال منقضی شده باشد، اگر بیمه‌گزار بعداً دوباره از کارافتاده شود، مشروط بر اینکه زمان کافی بین دوره‌های از کارافتادگی سپری شده باشد، مزایا دوباره برای یک دوره دو ساله دیگر قابل پرداخت خواهد بود.
• هنگامی که دو دوره از کارافتادگی تنها با فاصله کوتاهی بین آنها رخ می‌دهد، ممکن است به عنوان یک دوره از کارافتادگی واحد برای تعیین مدت پرداخت مزایا تلقی شود. دوره خاموشی، فاصله زمانی لازم برای دو دوره از کارافتادگی را که باید به طور جداگانه در نظر گرفته شود و نه با هم، تعیین می‌کند و توسط بیمه گر تعیین می‌شود.
  به عنوان مثال، فرض کنید بیمه‌شده‌ای بیمه درآمد از کارافتادگی را با مدت مزایای دو ساله، پرداخت‌های ماهانه و یک دوره انتظار دو ماهه خریداری می‌کند. بیمه‌گر مدت زمان دوره خاموشی را شش ماه تعیین می‌کند. دارنده بیمه نامه در 1 ژانویه 2017 بیمار می‌شود و تا 30 ژوئن 2017 بیمار باقی می‌ماند. او به سر کار باز می‌گردد اما در 1 سپتامبر 2017 بیماریش عود می‌کند.
  اولین پرداخت مزایا در پایان دوره حذف، در 1 مارس 2017 انجام خواهد شد و تا 30 ژوئن ادامه خواهد داشت. از آنجایی که عود در دوره شش ماهه خاموشی رخ می دهد، دوره دوم بیماری به عنوان ادامه دوره اول تلقی می شود. این بدان معناست که بیمه‌گزار برای دریافت پرداخت بعدی نیازی به دو ماه دیگر ندارد و همچنین به این معنی است که در تاریخ 1 سپتامبر، چهار ماه از مدت مزایای 24 ماهه منقضی می‌شود و این مزایا تا 20 ماه دیگر یا تا زمان بهبودی زودتر ادامه می‌یابد.
• شغل شخصی یا هر شغلی: تعریف از کارافتادگی کلی ممکن است بر اساس ناتوانی بیمه‌گزار در انجام کار خود یا توانایی او در انجام هر شغلی باشد که با توجه به شایستگی و تجربه بیمه‌گزار معقول باشد. بیمه‌نامه‌ای که تنها در صورتی که بیمه‌گزار قادر به انجام هر کاری نباشد، مزایا را پرداخت می‌کند، مستلزم آن است که بیمه‌گزار قبل از پرداخت‌ها بسیار بیمار باشد. از سوی دیگر، بیمه‌نامه‌ای که زمانی پرداخت می‌شود که بیمه‌گزار نتواند کار خود را انجام دهد، حتی اگر بتواند کار با دستمزد را انجام دهد که نسبت به شغل خود تقاضای کمتری دارد، اغلب پرداخت خواهد شد و بنابراین بیشتر هزینه بر خواهد بود.
• بیمه درآمد از کارافتادگی ممکن است به عنوان یک بیمه گروهی توسط یک کارفرما خریداری شود تا هزینه‌های پرداخت مزایای از کارافتادگی طولانی مدت به کارکنان را جبران کند. نرخ‌های بیمه گروهی (با فرض اینکه کارکنان نمی‌توانند انصراف دهند) ممکن است کمتر از نرخ‌های معادل برای افراد باشد، زیرا قراردادهای گروهی ریسک کمتری را از انتخاب نامطلوب دارند. همچنین صرفه جویی مقیاس و خطر کمتری برای عدم پرداخت حق بیمه در قراردادهای گروهی وجود دارد.
• مزایای ازکارافتادگی بلند مدت ممکن است متناسب با تورم افزایش یابد.
• قراردادها اغلب شامل مزایای اضافی مانند کمک به بازگشت به کار است که هزینه‌های مرتبط با بازگشت به کار پس از یک دوره ازکارافتادگی را جبران می‌کند. برای مثال، بیمه‌گزار ممکن است نیاز به آموزش مجدد داشته باشد، یا ممکن است مناسب باشد که بیمه‌گزار در ابتدا با کار پاره‌وقت به سر کار بازگردد. این به نفع بیمه‌گر است که اطمینان حاصل کند که بازگشت به کار تا حد امکان برای بیمه‌گزار راحت و موفق باشد.

بیمه مراقبت‌های طولانی

در یک قرارداد معمولی مراقبت طولانی مدت (²⁹LTC) در آمریکای شمالی، حق بیمه به طور منظم پرداخت می‌شود در حالی که بیمه گذار خوب است. وقتی بیمه‌گزار نیاز به مراقبت دارد، بر اساس عوامل شروع مزایا تعریف‌ شده در بیمه‌نامه، یک دوره انتظار مانند دوره حذف برای بیمه درآمد از کارافتادگی وجود دارد؛ 90 روز معمولی است. پس از این، بیمه نامه تا زمانی که نیاز به مراقبت ادامه دارد یا تا پایان دوره پرداخت مزایای انتخابی، مزایا را پرداخت می‌کند.

ویژگی‌ها یا گزینه‌های رایج مرتبط با بیمه LTC در ایالات متحده و کانادا شامل موارد زیر است.

• علت برای پرداخت مزایا معمولاً برحسب فعالیتهای زندگی روزانه یا ADL³⁰ توصیف می‌شود. شش ADL در استفاده رایج وجود دارد:
  – حمام کردن
  – لباس پوشیدن
  – غذا خوردن (شامل آشپزی نمی‌شود)
  – توالت (توانایی استفاده از توالت و مدیریت بهداشت فردی)
  – خودداری (توانایی کنترل عملکرد مثانه و روده)
  – جابجایی (رفتن و برخاستن از تخت یا صندلی)
  اگر بیمه‌گذار برای انجام دو یا چند ADL بر اساس گواهی یک پزشک به کمک نیاز داشته باشد، مزایا LTC شروع می‌شود و دوره انتظار، در صورت وجود، شروع می‌شود.
• اغلب یک علت جایگزین بر اساس اختلال شناختی شدید بیمه گزار وجود دارد.
• اگرچه رایج ترین طراحی بیمه نامه از دو ADL برای شروع مزایا استفاده می‌کند، برخی از بیمه نامه‌ها از سه فعالیت استفاده می‌کنند.
• در صدور، بیمه‌گزار ممکن است یک دوره سود قطعی را انتخاب کند (گزینه‌های معمول بین دو سال تا پنج سال هستند)، یا ممکن است یک دوره نامحدود را انتخاب کند، که تحت آن تا زمانی که شرایط شروع اعمال می‌شود، پرداخت‌های سود ادامه می‌یابد.
• پرداخت‌های مزایا ممکن است بر اساس رویکرد بازپرداخت باشد که بر اساس آن مزایا مستقیماً به سازمان مراقبت‌ کننده پرداخت می‌شود و هزینه ارائه مراقبت مناسب را تا سقف روزانه یا ماهانه پوشش می‌دهد. از طرف دیگر، مزایا ممکن است بر اساس مستمری ثابتِ قابل پرداخت در طول دوره مزایا باشد. بیمه‌گزار ممکن است انعطاف‌پذیری لازم را برای اعمال مزایا برای هر نوع مراقبتی که مناسب‌تر است داشته باشد، اما هیچ تضمینی وجود ندارد که مستمری برای سطح مراقبت مورد نیاز کافی باشد.
• بیمه‌گر ممکن است این گزینه را پیشنهاد دهد که پرداخت‌ها یا محدودیت‌های پرداخت با افزایش تورم افزایش یابد.
• مانند بیمه درآمد از کارافتادگی، یک دوره خاموشی، معمولاً شش ماه، برای تعیین اینکه آیا دو دوره متوالی مراقبت به طور جداگانه یا به عنوان یک دوره منفرد مداوم درمان می‌شوند، استفاده می‌شود.
• LTC مختلط و بیمه نامه‌های عمر در حال محبوب شدن هستند. راه‌های مختلفی برای ترکیب مزایا وجود دارد.
  – در رویکرد بازگشت حق بیمه، اگر مزایای پرداخت شده تحت بیمه LTC کمتر از کل حق بیمه‌های پرداخت شده باشد، موجودی به عنوان بخشی از مزایای فوت تحت بیمه نامه عمر برگردانده می‌شود.
  – تحت رویکرد مزایای شتابی، مبلغ بیمه شده تحت بیمه نامه عمر برای پرداخت مزایای LTC استفاده می‌شود. اگر بیمه گزار قبل از پرداخت کامل مبلغ بیمه در مزایای LTC فوت کند، باقیمانده به عنوان مزایای فوت پرداخت می‌شود.
  – بیمه‌گزار می‌تواند گزینه تمدید مزایا را به بیمه ترکیبی اضافه کند، که ادامه مزایای LTC را برای یک دوره از پیش تعیین‌شده پس از اتمام مبلغ اصلی بیمه فراهم می‌کند. به طور معمول، دوره‌های تمدید ارائه شده در محدوده دو تا پنج سال است.
• حق بیمه‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که در طول مدت بیمه نامه یکسان باشند، اما اگر تجربه به اندازه کافی نامطلوب باشد، ممکن است بیمه‌گران حق افزایش حق بیمه را برای همه بیمه‌گزاران حفظ کنند. به طور کلی، بیمه گران باید از نهاد تنظیم کننده برای چنین افزایش نرخ‌ها تأییدیه بگیرند. در این شرایط، ممکن است به بیمه‌گزاران این امکان داده شود که همان حق بیمه‌ها را برای سطح سود پایین‌تر حفظ کنند.

1. Family income benefit ↩︎
2. Universal life insurance ↩︎
3. credited interest rate ↩︎
4. account balance ↩︎
5. account value ↩︎
6. Equity-linked life insurance ↩︎
7. Guaranteed Minimum Death Benefit ↩︎
8. Guaranteed Minimum Maturity Benefit ↩︎
9. Unit-linked insurance ↩︎
10. Variable annuities ↩︎
11. segregated funds ↩︎
12. front-end load ↩︎
13. pre-need insurance ↩︎
14. rating factors ↩︎
15. Preferred lives ↩︎
16. Normal lives ↩︎
17. Rated lives ↩︎
18. Uninsurable lives ↩︎
19. life annuity ↩︎
20. whole life annuity ↩︎
21. term life annuity ↩︎
22. Single Premium Deferred Annuity ↩︎
23. Single Premium Immediate Annuity ↩︎
24. Regular Premium Deferred Annuity ↩︎
25. Joint life annuity ↩︎
26. Last survivor annuity ↩︎
27. Reversionary annuity ↩︎
28. Guaranteed annuity ↩︎
29. Long-term care ↩︎
30. Activities of Daily Living ↩︎